Μια απλή ιστορία που δείχνει γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο τόποι, είναι άνθρωποι.
Μια Βελγίδα τουρίστρια ταξίδεψε στην Πελοπόννησο, ένα όνειρο ζωής όπως είπε, για να γνωρίσει από κοντά το αρχαιότερο κομμάτι της ελληνικής γης.
Χάθηκε και βρέθηκε τυχαία σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Ναύπλιο.
Κουρασμένη, μπήκε σε έναν αυλόγυρο για να ζητήσει ρεύμα να φορτίσει το κινητό της.
Μια γιαγιά την είδε με το σακίδιο στην πλάτη και χωρίς να μιλάει λέξη αγγλικά, την κάλεσε μέσα.
Της έδωσε αμυγδαλωτό και κρύο νερό, και σε λίγες ώρες η κοπέλα είχε γνωρίσει όλη την οικογένεια.
Της πρόσφεραν φαγητό από τον δικό τους κήπο, φρούτα και ζεστασιά.
Όταν έπεσε η νύχτα, η γιαγιά της έστρωσε το κρεβάτι και την σκέπασε όταν έπεσε η θερμοκρασία.
Έμεινε πέντε μέρες.
Την πήγαν στους αγρούς, στο καφενείο, στην εκκλησία.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγει και προσπάθησε να αφήσει χρήματα, εκείνοι δεν δέχτηκαν ούτε ευρώ.
> «Δεν ξέρω ακριβώς τι έζησα,
αλλά η Ελλάδα μου άφησε την πιο όμορφη γεύση», είπε φεύγοντας.
Ίσως αυτή είναι η πραγματική Ελλάδα
εκείνη που δεν χρειάζεται μετάφραση για να δείξει φιλοξενία, ανθρωπιά και καρδιά !
Αν έχεις κι εσύ ζήσει μια εμπειρία που σου θύμισε τι σημαίνει ανθρωπιά,
στείλε μας τη δική σου ιστορία στο info@spartaristo.com ή μοιράσου αυτό το άρθρο στα κοινωνικά δίκτυα, για να θυμηθούμε όλοι τη ζεστασιά που κάνει την Ελλάδα μοναδική.
🕊️ Διαβάστε αυτή την ιστορία και στο Medium: spartaristo.medium.com
Tags
Ανθρώπινες Ιστορίες