Δουλεύω ως σερβιτόρα στο οικογενειακό μας εστιατόριο.
Σήμερα μπήκε μια μαμά με την κόρη της. Κάθισαν σ’ ένα τραπέζι κοντά στο παράθυρο και παρήγγειλαν δύο πιάτα μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας, ένα μπουκάλι νερό και ένα τιραμισού.
Όταν έφερα το γλυκό, το κοριτσάκι το κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και είπε σιγανά:
«Μαμά, έλα… δοκίμασέ το κι εσύ. Είναι τα γενέθλιά μου.»
Η μητέρα χαμογέλασε, αλλά μέσα στα μάτια της φαινόταν όλη η κούραση της ζωής:
«Θησαυρέ μου, είναι το δικό σου γλυκό. Φά’ το εσύ. Όταν πάρω το μισθό θα ξαναγιορτάσουμε. Σήμερα θέλω μόνο να σε δω ευτυχισμένη.»
Εκείνα τα λόγια με χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά. Συνέχισα να δουλεύω, αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσα να τις αφήσω να φύγουν έτσι.
Έτρεξα στην κουζίνα, πήρα μια μικρή τούρτα σοκολάτας, έβαλα ένα κεράκι από πάνω και την πήγα στο τραπέζι λέγοντας:
«Ένας πελάτης είδε ότι σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα και θέλησε να σας την προσφέρει.»
Η μητέρα έμεινε άφωνη, με μάτια γεμάτα δάκρυα. Το κοριτσάκι, αντίθετα, γέλασε χαρούμενα και φώναξε:
«Είναι η τούρτα των γενεθλίων μου!»
Όταν έφυγαν, η μικρή πλησίασε και έβαλε στο χέρι μου ένα κέρμα των 2 ευρώ:
«Αυτό είναι το φιλοδώρημά μου για σένα.»
Δεν άντεξα: την αγκάλιασα σφιχτά.
Ο πατέρας μου, που είχε παρακολουθήσει όλη τη σκηνή, με πήρε παράμερα. Είχε ετοιμάσει έναν φάκελο με 100 ευρώ και μου τον έδωσε:
«Δώσ’ τα σ’ εκείνο το κοριτσάκι.»
Έτρεξα έξω, της έβαλα τον φάκελο στην τσέπη και της ψιθύρισα:
«Είναι ένα δώρο μόνο για σένα. Υπόσχεσαι ότι θα το ανοίξεις όταν θα είσαι σπίτι;»
Εκείνη έγνεψε καταφατικά με μάτια υγρά.
Αυτό το κορίτσι δεν το ξέρει, αλλά σήμερα έκανε κι εκείνο ένα δώρο σε μένα: μου θύμισε ότι η ευτυχία γεννιέται από τις πιο απλές πράξεις.
Και θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου το χαμόγελό της.
Μικρές Ιστορίες.
