Κάθε δυο τρεις μέρες μέσα στην εβδομάδα επισκέπτομαι το πατρικό μου σπίτι στο χωριό, που απέχει 25 χιλιόμετρα από την πόλη.
Προχθές το έλεγα σε κάποιο φίλο και τον άκουσα να με ρωτάει:
– Συμφέρει; Εγώ το δικό μου το πούλησα, μου είπε, γιατί βαριόμουν να πηγαίνω...
Τι να του έλεγα;
Ότι αυτό το φτωχικό είναι το σπίτι που με γέννησε η μάνα μου, όταν επέστρεψε το απόγευμα απ’ το χωράφι που φύτευε καπνά.
Ότι σ’ αυτό το σπιτάκι 60 τετραγωνικά μέτρα, ανάστησαν οι γονείς μου έξι παιδιά.
Ότι το έχτισαν μόνοι τους με τη βοήθεια συγχωριανών, το 1956.
Η μητέρα μου, έγκυος στο τέταρτο παιδί της, κουβαλούσε πλίνθους. Και μόλις σήκωσαν τα ντουβάρια, ξέσπασε ένα μπουρίνι με χαλάζι σε μέγεθος καρυδιού και τα γκρέμισε όλα. Και μετά... φτου και πάλι από την αρχή.
Εδώ, σε αυτή την αυλή, πρωτοέπαιξα κρυφτό, κυνηγητό και μπάλα με τους παιδικούς μου φίλους.
Εδώ μέσα έκανα τα πρώτα παιδικά και εφηβικά όνειρα.
Κάθε γωνιά και κάθε αντικείμενο έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην ψυχή μου.
Πώς θα μπορούσα να το απαρνηθώ; Είναι σαν να διαγράφω με μια μολυβιά όλες τις παλιές αναμνήσεις. Και είναι τόσες πολλές... πώς να τις σβήσεις; Είναι αδύνατον.
Γι’ αυτό κι εγώ φύτεψα λουλούδια πολλά και δέκα πασχαλιές, έτσι για να μοσχοβολάει ο τόπος και να μου θυμίζει τον χαμένο μου Παράδεισο. 🌸
📍 Άμπελοι Βισαλτίας Σερρών
👉 Έχεις κι εσύ μια ιστορία από το πατρικό σου; Στείλε μας στο info@spartaristo.com και μοιράσου την με τους αναγνώστες μας.