Οι άνθρωποι που σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται

 

Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που όλοι έχουν συναντήσει, κι ας μην το παραδέχονται ανοιχτά: εκείνοι που εξαφανίζονται για μήνες και ξαναθυμούνται την ύπαρξή σου μόνο όταν χρειάζονται κάτι. Μια χάρη, μια συμβουλή, μια βοήθεια, μια εξυπηρέτηση της τελευταίας στιγμής. Δεν θα σου στείλουν ποτέ ένα «τι κάνεις;». Δεν θα ρωτήσουν πώς είσαι, αν περνάς δύσκολα ή αν έχεις καθόλου χρόνο μέσα στο χάος της ζωής σου. Θα εμφανιστούν όμως, με χειρουργική ακρίβεια, τη στιγμή που χρειάζονται κάτι. Λες και είσαι κουμπί «SOS».

Δεν είναι ότι δεν σε έχουν ανάγκη. Είναι ότι σε θυμούνται μόνο όταν σε έχουν ανάγκη.

Και κάπου εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι:

«Άραγε αξίζω μόνο για ό,τι προσφέρω;

Με βλέπουν σαν άνθρωπο ή σαν λύση;»

Αυτές οι μικρές σκέψεις, όσο κι αν τις σταματάμε, αφήνουν σημάδια. Κουράζουν. Παίρνουν χώρο από ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να είναι δίπλα σου. Γιατί όταν κάποιος εμφανίζεται μόνο όταν χρειάζεται κάτι, δεν μιλάμε για σχέση· μιλάμε για μονόδρομο.

Και αυτός ο μονόδρομος έχει ένα πρόβλημα:

ποτέ δεν γυρνάει πίσω προς εσένα.

Οι άνθρωποι που σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται είναι συνήθως εκείνοι που θεωρούν δεδομένο ότι «θα είσαι πάντα εκεί». Ότι είσαι το άτομο που δεν θα πει όχι. Που δεν θα πει “δεν μπορώ”, γιατί πάντα θα βρίσκεις χρόνο, θα πιέζεις τον εαυτό σου, θα τρέχεις για όλους και θα αφήνεις εσένα τελευταίο.

Αλλά κανείς δεν πρέπει να μένει τελευταίος στη ζωή του.

Κάποια στιγμή κουράζεσαι. Όχι από την προσφορά αυτή γίνεται από αγάπη. Κουράζεσαι από την αδικία. Από το “θυμάμαι τον Γιώργο μόνο όταν με βολεύει”. Από τη σιωπή που υπάρχει μέχρι να τους ξαναχρειαστείς.

Και ξέρεις κάτι;

Δεν φταις εσύ που είσαι καλός άνθρωπος.

Φταίει εκείνος που το βλέπει σαν αδυναμία.

Το πιο δύσκολο σημείο είναι όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις ποιοι σε πλησιάζουν από καρδιά και ποιοι από συμφέρον. Και εκεί, χωρίς δράματα, χωρίς φωνές, χωρίς εξηγήσεις, βάζεις μικρά όρια. Ένα «δεν προλαβαίνω». Ένα «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή». Ένα «δεν μπορώ τώρα».

Μαγικά, οι “δήθεν” εξαφανίζονται.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί δεν τους ενδιέφερε ποτέ εσύ.

Τους ενδιέφερε αυτό που μπορούσες να κάνεις για εκείνους.

Και τότε μένουν οι άλλοι.

Οι σωστοί.

Οι αληθινοί.

Αυτοί που σε θυμούνται χωρίς λόγο.

Αυτοί που σου στέλνουν ένα μήνυμα απλά επειδή πέρασες από το μυαλό τους.

Αυτοί που σε ρωτούν πώς είσαι χωρίς να χρειάζονται τίποτα.

Και η ζωή, ξαφνικά, ισορροπεί.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου. Μην σκληραίνεις. Μην γίνεις κάποιος άλλος για να “προστατευτείς”. Απλά μάθε να δίνεις σε εκείνους που το αξίζουν και να κρατάς αποστάσεις από εκείνους που ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν θα έδιναν ούτε ένα λεπτό από τον χρόνο τους για σένα.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μας σώζει είναι απλό:

να δίνουμε αγάπη, αλλά όχι εκεί που χάνεται.

Αν σου μίλησε αυτό το άρθρο, μοιράσου το.

Και αν έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο, στείλε μου την ιστορία σου στο info@spartaristo.com ίσως γίνει το επόμενο άρθρο μας.