Πώς χαθήκαμε στη βιασύνη κι έπαψε να μας νοιάζει το “καλά είσαι;”

Κάποτε το “καλά είσαι;” σήμαινε κάτι.

Ήταν μια πραγματική ερώτηση, όχι μια τυπική φράση πριν από το “θέλω κάτι να μου κάνεις”.

Σήμερα το λέμε χωρίς να περιμένουμε απάντηση  γιατί απλώς δεν έχουμε χρόνο να την ακούσουμε.

Ζούμε σε ρυθμό “τρέχω να προλάβω”. Προθεσμίες, στόχοι, υποχρεώσεις, ειδοποιήσεις όλα μας τραβούν από το μανίκι κι εμείς απλώς πάμε.

Μέσα σε αυτή τη βιασύνη, ξεχάσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον.

Ο κόσμος κουράστηκε να προσποιείται ότι είναι καλά, γιατί κανείς δεν έχει ώρα να το ακούσει.

Αυτό δεν είναι μελόδραμα. Είναι η πραγματικότητα γύρω μας.

Ο καθένας παλεύει σιωπηλά με κάτι κι όμως έχουμε εκπαιδευτεί να το κρύβουμε πίσω από χαμόγελα emoji και μηχανικά “όλα καλά”.

Αλλά δεν είναι όλα καλά.

Και δε χρειάζεται να είναι, αρκεί να το παραδεχτούμε.

Η εποχή που ζούμε έχει πλάκα: επικοινωνούμε περισσότερο από ποτέ, αλλά ακούμε λιγότερο από ποτέ.

Στέλνουμε μηνύματα αντί για κουβέντες, emoji αντί για βλέμματα, reels αντί για πραγματικές ιστορίες.

Κι όμως, οι άνθρωποι που θυμάσαι δεν είναι εκείνοι που σου έστειλαν πολλά μηνύματα, είναι αυτοί που κάθισαν απέναντί σου και σε ρώτησαν “πώς είσαι;” και το εννοούσαν.

Αν κάτι αξίζει να επαναφέρουμε, είναι αυτό:

τον χρόνο για έναν αληθινό διάλογο, ένα βλέμμα, μια στιγμή σύνδεσης.

Όχι γιατί αλλάζει τον κόσμο αλλά γιατί μας θυμίζει ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι.

Μερικές φορές το πιο επαναστατικό πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να σταματήσεις για λίγο, να κοιτάξεις κάποιον και να πεις:

“Όχι, αλήθεια. Πώς είσαι;”

Αν σου θύμισε κάτι δικό σου, μοιράσου το ή στείλε μας τη δική σου ιστορία στο info@spartaristo.com