Τώρα τις βγάζουμε για να αποδείξουμε ότι υπάρχουμε.
Περπατάμε σ’ έναν κόσμο όπου κάθε χαμόγελο, κάθε πιάτο, κάθε ηλιοβασίλεμα πρέπει να ανέβει κάπου αλλιώς μοιάζει να μη συνέβη ποτέ.
Κι όμως, όσο περισσότερο προσπαθούμε να “κρατήσουμε” τις στιγμές, τόσο λιγότερο τις ζούμε.
Το κινητό έγινε προέκταση του χεριού μας, αλλά και τοίχος ανάμεσα σ’ εμάς και την πραγματικότητα.
Το σηκώνουμε για να “θυμηθούμε” και στο τέλος ξεχνάμε: πώς ήταν το φως εκείνη τη στιγμή, ποιος στεκόταν δίπλα μας, τι νιώθαμε.
Η τεχνολογία είναι εργαλείο.
Το θέμα είναι αν τη χρησιμοποιούμε εμείς ή αν μας χρησιμοποιεί εκείνη.
💌 Αν σου θύμισε κάτι δικό σου, μοιράσου το άρθρο στα κοινωνικά δίκτυα
ή στείλε μας τη δική σου εμπειρία στο info@spartaristo.com
🔗 Δες επίσης:
Tags
Ανθρώπινες Ιστορίες